Agony Review - Een zonde om niet meer te vergeven

Wat is nou eigenlijk de grootste hel die er is? Er te laat achter komen dat het WC-papier op is, een bord spaghetti over witte kleding laten vallen óf toch die vurige pit waar verdoemde zielen weg kwijnen? Deze laatste categorie is in de vorm van een game gegoten die stevig aan de tand wordt gevoeld in de Agony review.

Het is niet elke dag dat je een game tegenkomt waar bloederige foetussen aan het plafond bungelen door middel van hun navelstrengen. Understatement van het jaar: Agony is op en top ranzig. Zieke taferelen als deze zijn in het leven gebracht door Madmind Studio, een ontwikkelaar die op is gezet in 2016. Dit eerste zelfstandige project, een retourtje hel, is op het gebied van controversie in ieder geval een flinke binnenkomer.

Agony neemt de speler mee op een veelbelovend singleplayer only reisje naar een paradijs voor demonen om daar herrie te gaan schoppen. De zogeheten Red Goddess houdt het duistere rijk in haar macht, terwijl jij hieruit probeert te ontsnappen. Wat volgt is een bizar kat-en-muisspel waar de spanning van de demonische vertrekken af druipt. HP Lovecraft zal er trots op zijn.

Althans, als de kwaliteit niet volledig in zou kakken. Vanaf het middelpunt kom je erachter dat de vork geheel anders in de steel zit, resulterend in een vaag verhaal dat nog weinig weet te verrassen. Het einde, inclusief ‘bossfight’, is de belichaming van een anti-climax na de ondraaglijke tocht die je doorlopen hebt. Jammer, want de potentie is niet benut.

Eenzelfde principe, te veel hooi op de vork nemen, vormt de leidraad van de game. Positief is, dat de game visueel gezien de meest shockerende beelden tevoorschijn weet te toveren die tevens best indrukwekkend zijn. Op gruwelijke wijze worden mensen gemarteld, vinden er demonenorgies plaats en weet de omgeving de ene na de andere mindfuck aan elkaar te rijgen. De game is even zo sfeervol als ranzig en daar weet Madmind Studio de kwaliteit aardig hoog te houden.

Aan de andere kant van het spectrum is er juist weer te veel gerotzooid met alles op laten vallen. Letterlijk elk object bevat een irritante glinsterende gloed waar je niet al te lang naar kan kijken. Aan één stuk door spelen krijg je dan ook niet voor elkaar met een overschot aan prikkels en een te lage resolutie voor de PS4 Pro. Jammer, want deze first-person survival horror game bevat een verrassende hoeveelheid content verspreid over talloze afwisselende gebieden.

De hel van Agony is een stuk diverser dan je zou verwachten, met gigantisch lange levels en een complex design in het verschiet. De gemiddelde speler zal ongeveer 8-10 uur over een playthrough doen, maar het is ook mogelijk om in slechts 4 uur het einde te bereiken. Voor spelers die geen genoegen nemen met half werk bevat de game honderden collectibles en verborgen ruimtes waardoor je makkelijk een uur of 16 bezig bent. Heb je de game uit, kan je er ook nog voor kiezen om de andere spelmodi een kans te geven waarin je een demoon speelt of op ontdekking gaat in willekeurig gegenereerde omgevingen.

Als je nu het gevoel hebt de hele zomer met deze game aan de slag te gaan, kan je je enthousiasme beter weer opbergen. De gameplay biedt namelijk meer kwantiteit dan kwaliteit. Agony probeert een hoop mechanieken te combineren tot iets unieks, maar weet hier geen indruk mee achter te laten. Van alles dat de game had kunnen doen, wordt er het meest op een stealth aanpak geleund dat doet denken aan de Amnesia franchise.

Het is niet overdreven als er wordt gesteld dat de game voor 90% uit het verbergen voor monsters bestaat. Geen probleem, maar dit hele systeem werkt voor geen meter. Het verstoppen werkt voor geen meter en de AI is totaal willekeurig. Het ene moment loop je tegen een vijand aan en merkt die je niet op, terwijl je het andere moment vanaf de andere kant van het level opgejaagd wordt.

Stealth in hel is frustrerend, maar wat de ervaring zelfs nog meer weet te verpesten is het unieke aspect van de game: de mogelijkheid om andere figuren over te nemen. Als je doodgaat in de game, verlaat je ziel het lichaam om een nieuw wezen te bewonen. Dat klinkt in principe als een vangnet vol mogelijkheden, maar in dit geval is het een loze vangst. Er zijn maar een paar momenten waar je daadwerkelijk iets anders kan bespelen dan het fragiele mensenlichaam.

Gaandeweg de game speel je steeds meer opties vrij om het mensenlichaam te vervangen voor iets effectievers. Eenmaal in het lichaam van een demoon kom je er achter dat er een timer loopt die verdacht snel afneemt. Om deze weer op te vullen, moet je mensen blijven eten waarmee je jezelf dus van vervangende lichamen berooft en daarmee progressie onmogelijk maakt, waardoor de ontwikkelaars dus een grote middelvinger opsteken naar het gebruik van andere wezens. Als je ziel binnen een bepaalde tijd geen nieuwe host kan vinden, is het namelijk game over geblazen.

Tergend is de keer dat je erachter komt dat de inconsistent geplaatste checkpoints na een paar keer doodgaan verdwijnen. Dit betekent dat je een groot deel van de map opnieuw zal moeten doorkruisen met het brakke stealth systeem. Struikelblokken als deze zijn rot, maar acceptabel als het je eigen fout zou zijn. Een nadruk op het woordje ‘als’ is het sleutelwoord hier.

In driekwart van de gevallen is het niet jij die fouten maakt, maar de enorme hoeveelheid technische mankementen die je anno 2018 niet meer verwacht tegen te komen. De besturing is lomp en voelt aan alsof je een boot bestuurt in plaats van een iel mannetje. Zeer weinig uithoudingsvermogen, houterigheid en een inconsistente sprong doen tientallen keren vallen of onterecht gegrepen worden.

Net als de verschillende ringen van de hel, kennen de problemen ook verschillende gradaties. In de tweede laag vallen de mesh bugs. Blijven hangen op een twijgje, vastzitten in een object en vijanden die door de muur heen stotteren kom je regelmatig tegen. Het is niet bepaald grappig als je de game voor de zoveelste keer opnieuw moet opstarten omdat je ziel vast zit in een bosje.

Dalen we nog dieper, komen we de meest spel brekende problemen tegen. Obsessieve screen tearing die je maar niet met rust laat, laadschermen midden in gevaarlijke gebieden of bewegingen, plotselinge pop-ups, interacties zonder respons, corrupte savedata, cutscenes die niet laden met opnieuw opstarten als gevolg en een zeer schommelende framerate. Last but not least is de voice acting ook nog het vermelden waard. Het lijkt net alsof je het bonte gezelschap van Sesamstraat in de hel tegenkomt, want er lopen talloze Kermit klonen rond.

Het is gelukt om de vraag van de inleiding te beantwoorden. Agony is de grootste hel die er is en had nooit in deze staat mogen uitkomen. Alhoewel het succes binnen handbereik was, is er op de één of andere manier een grote bende van gemaakt waar frustratie meer aanwezig is dan de hoeveelheid genitalia die voorbijkomen, en dat zijn er nogal wat. Eén troost, misschien wordt het na een hoop patches nog een cultklassieker.

Agony is beschikbaar Xbox One, PS4 en PC.