Darksiders II Preview

Het zijn barre tijden voor uitgever THQ de laatste maanden. Het verlies liep dit fiscale jaar op tot maar liefst 250 miljoen dollar en het Amerikaanse bedrijf moest noodgedwongen personeel ontslaan. En dat allemaal door een paar miskleunen, zoals uDraw dat qua verkopen dramatisch presteerde. Om THQ weer naar de top te brengen en te laten floreren als vanouds, kondigde het een ander beleid aan. Voortaan zullen ze alleen nog maar 'high quality core games’ uitbrengen. Darksiders II is er daar één van.

Het gaat zelfs zo ver dat THQ in grote mate afhankelijk is van het succes van Darksiders II. Nadat Saints Row: Enter the Dominatrix werd geannuleerd en Metro: Last Light, Company of Heroes 2 (impressie) en South Park: The Stick of Truth (impressie) doorschoven naar 2013, straalt het bedrijf zijn najaars line-up weinig bijzonders uit. WWE ’13 is aardig, maar slechts bedoeld voor een select publiek, al gaat die het in Amerika waarschijnlijk een stuk beter doen dan hier. Toch moet THQ het dit jaar hebben van maar één titel en dat is Darksiders II.

Meteen na de lancering van het origineel begon Vigil Games aan de ontwikkeling en sindsdien is het spel niet uit het vizier geraakt. XGN schreef er zelfs drie specials over en in talloze Vrijdagavondshows kreeg Darksiders II een prominente vermelding. Natuurlijk niet zonder reden; de eerste game scoorde dikke voldoendes en was wat de actie en het verhaal betreft niet geschikt voor tere kinderzieltjes. Met deel twee slaat Vigil dezelfde weg in, al pakt de Amerikaanse studio het op een aantal vlakken wat anders aan.

Een gloednieuw hoofdpersonage
Zo heeft het War, de iconische en breedgeschouderde hoofdpersoon uit de eerste Darksiders, ontslagen en laten vervangen door Death, zijn broer. Samen vormen ze de helft van de Vier Ruiters van de Apocalyps, een legendegroep die uitgebreid behandeld wordt in het laatste boek van Het Nieuwe Testament. Nu heeft het verhaal zich niet honderd procent hierop laten baseren, de inspiratie komt in ieder geval hier vandaan. Hoe dan ook, met Death opent er een nieuw hoofdstuk in het Darksiders-proza. Zijn avontuur loopt parallel met de verhaallijn van War, alleen moet Death de armageddon ongedaan maken.

We kregen van THQ in Dublin een voorproefje en mochten een groot deel van de game doorlopen. Niet het midden of het einde van het spel, maar juist het begin. We zien een postapocalyptische wereld die geteisterd wordt door een enorme vrieskou en gevaarlijke sneeuwstormen. Totaal niet des Darksiders, daar we juist meer kleurrijke en vrolijke gebieden gewend zijn. In een interview vertelt THQ ons dat dit deel een gulden middenweg zoekt tussen demonische, surrealistische kerkers en uitgestrekte heuvellandschappen. Uit onze speelsessie blijkt dat dat klopt. Darksiders II omhelst een prachtig kleurenpalet met gebieden die zo uit Malta en Nieuw-Zeeland lijken te komen.

Gaaf vechtsysteem, twijfels over Death
De beginscéne met Death kent meer verschillen. Zo heb je gelijk al een paard, terwijl dat in deel één toch nog een uur of zes duurde. Volgens de ontwikkelaar duurde dat te lang en heeft het van zijn fouten geleerd in Darksiders II. Het speltempo ligt derhalve meteen een stuk hoger en dat doet de game goed. Sowieso speelt het spel met Death in de hoofdrol een stuk soepeler, daar dit personage een stuk sneller en wendbaarder is dan War. Hierdoor staat hij garant voor heerlijke platformactie die heel wat leuker is dan die uit het eerste deel. Met gemak overbrugt hij lava door tegen muren op te rennen en via zijn Ghost Hand lanceert hij zich moeiteloos naar ver staande objecten.

En zo belanden we middels dit punt bij een ironische kanttekening, namelijk dat Death zijn naam niet echt eer doet. Ok, hij is razendsnel en kan aanvallen van vijanden zelfs nog op het laatste moment ontwijken. Maar daar is haast alles mee gezegd. Zijn aanvallen vallen namelijk in het niets met die van krachtpatser War, die verder in zijn dialogen eveneens meer overtuigt. Death oogt met zijn ludieke hockeymasker en zwarte Tarzanhaar ook wat minder persoonlijk, waardoor de binding tussen speler en hoofdpersoon minder sterk is. Enfin, wie weet ontwikkelt Death zich later in de game dusdanig dat hij zijn naam wél eer aan doet.

Ondanks bovenstaande is het vechten met hem geen zonde. Het vechtsysteem is immers door een aantal ingenieuze RPG-elementen sterk verbeterd. Death beschikt met zijn twee zeisen over verscheidene aanvallen die in combinatie met zijn snelheid goed tot hun recht komen. Door herhaaldelijk te drukken creëren we spectaculaire combo’s die uiteindelijk leiden naar toffe finishing moves. Een grote verbetering ten opzichte van het eerste deel, is de toevoeging van groteske secundaire wapens, zoals een grote hamer, bijl of zwaard.

Imponerende soundtrack
Qua kledij heeft Death ook een streepje voor op War. Hij kan wisselen tussen drie verschillende outfits, te weten Slayer, Necromancer en Wanderer. Ieder pakje gaat gepaard met een andere speelstijl die je met de twee Skill Trees (Harbringer en Necromancer) nog verder kunt polijsten. Vigil wil met de Darksiders-franchise meer en meer de RPG-kant op en ons insziens is dat een positieve ontwikkeling. Waar we nog het meest voor warm lopen is het lootsysteem. Wanneer je zakken vol zitten of je een bepaald item door zijn waarde wil opofferen, kun je de energie daarvan steken in je wapen. Naast Death heb je dus nog iets om verder te verfijnen en dat is goed. Heel goed.

Willen we nog één alinea wijden aan iets heel bijzonders van Darksiders II: de soundtrack. Jesper Kyd, componist van Assassin’s Creed en Hitman, versterkte het team en dat heeft absoluut zijn vruchten afgeworpen. Of het nu de orkestrale soundscapes zijn tijdens de gevechten, of de sfeervolle Lord of the Rings-achtige muziekjes in een open omgeving, keer op keer weet de game op dit gebied te overtuigen. Kyd heeft in diverse interviews ook aangegeven dat dit ‘zijn leukste project tot nu toe’ is. En waarschijnlijk ook zijn beste.

Op ieder vlak een stap voorwaarts
Darksiders II gaat knallen volgende maand. De sequel duurt niet alleen twee en een half keer zo lang als het origineel, ook is het haast op ieder vlak - buiten de nog twijfelachtige hoofdpersoon - een stap voorwaarts. De eerste game was een verfrissende mix van God of War en Zelda. Dat is deel twee ook, met hier en daar nog een vleugje RPG, mooiere omgevingen en indrukwekkendere (eind)bazen. Darksiders II wordt de pleister en misschien zelfs hét medicijn voor de wond van THQ.