De slechtste films van 2019 die we snel weer willen vergeten

Met een aantal ware meesterwerken hebben we zeker kunnen genieten van de films die dit jaar zijn uitgekomen. Helaas kan natuurlijk niet elke film zo goed zijn, maar dit jaar zijn er ook een paar dramatisch slechte films uitgekomen. Deze producties willen we zo snel mogelijk van ons netvlies verwijderen.

In deze lijst met de slechtste films van 2019 zetten we de grootste flops op hun plaats. Net als alle andere beste en slechtste van 2019-artikelen is deze lijst een samenstelling van verschillende elementen die we meenemen als we terugkijken op wat het beste is van 2019. Onze reviews spelen hier natuurlijk ook een rol in, maar zijn niet de enige pijler waarop we deze lijst baseren.

De eerste Men in Black-film kan met recht een klassieker worden genoemd. De kaskraker uit 1997 werd dan ook later opgevolgd door twee sequels met Will Smith en Tommy Lee Jones. De films konden het origineel niet overtreffen, maar waren zeker niet verkeerd.

Dat laatste kunnen we helaas niet zeggen van Men in Black: International. De film ruilt Smith en Lee Jones in voor Chris Hemsworth en Tessa Thompson, twee Men in Black-agenten van de tak in het Verenigd Koninkrijk. Het samenspel tussen de twee acteurs is sterk, maar daarmee hebben we alle goede punten aan de film al opgenoemd.

De film voegt niks toe aan de serie, de actiescènes weten niet te overtuigen en ook het verhaal ben je alweer vergeten op het moment dat je de bioscoop uitloopt. Ironisch genoeg past dat wel goed bij de franchise. Met een zwaar tegenvallende opbrengst bij de box office zullen de productiemaatschappijen het project ook snel willen vergeten.

Wanneer een idee voor een film al heel lang op de plank ligt en nooit wordt opgepakt, is het misschien een beter plan om het script gewoon in de prullenbak te gooien. Het schoolvoorbeeld daarvoor is Gemini Man. Het originele idee was al gemaakt in 1997 en meerdere regisseurs hebben al een poging gewaagd, met weinig succes. Skydance Media dacht vervolgens er wel een blockbuster van te kunnen maken en huurde gerenommeerd regisseur Ang Lee in om het project te leiden.

In de actiefilm probeert een fictieve veiligheidsdienst de voormalige topagent (Will Smith) te elimineren met een kloon (ook Will Smith). De topacteur doet zijn uiterste best om de film te verkopen aan het publiek, maar de verjongde versie voelt uncanny aan en het verhaal weet totaal niet te overtuigen. Zelfs de gebruikelijke sterke actiescènes van regisseur Lee weten de film niet te redden van de ondergang.

Normaliter is een sterrencast gepaard met een verhaal van een gerenommeerd schrijver een formule voor succes. Helaas loopt het niet altijd zoals gepland. Dat is bij Serenity ongetwijfeld het geval.

In de film wordt kapitein Baker Dill (Matthew McConaughey) benadert door zijn ex-vrouw (Anne Hathaway) om haar nieuwe man uit de weg te ruimen. Manlief Frank (Jason Clarke) heeft namelijk behoorlijk losse handjes.

Serenity begint sterk, maar wanneer de film in de tweede helft van het verhaal is aanbeland zijn alle stoppen doorgeslagen. Schrijver en regisseur Steven Knight (bekend van onder andere Peaky Blinders en Taboo) had tijdens het maken van het script overduidelijk zijn dag niet en ook de acteurs kunnen de dramatisch slechte dialogen niet redden. Serenity mag diep in de oceaan gegooid worden.

Rambo leek al een tijdje met pensioen te zijn, maar het dit jaar uitgekomen Rambo: Last Blood zou écht de laatste titel in de franchise worden. Sylvester Stallone wordt er immers ook niet jonger op en de laatste keer dat er een goede film in de serie werd uitgebracht was alweer in de jaren 80.

Deze keer vertrekt Rambo naar het zonnige Mexico om daar a la Liam Neeson een vriendin te redden uit de handen van een kartel. Het duurt bijna tot de helft van de film voordat de moordmachine eindelijk los wordt gelaten, maar zelfs dat kan Rambo: Last Blood niet redden. Het acteerwerk is verschrikkelijk en het verhaal zo dun als een velletje papier. We hebben het concept bovendien al zo vaak gezien in de afgelopen paar jaar dankzij de Taken-franchise. Het is te hopen dat Rambo eindelijk kan genieten van zijn welverdiende pensioen.

Remakes van films zijn per definitie zeker niet overbodig. Sommige oude films kunnen nodig een nieuw likje verf gebruiken of soms is het concept gewoon matig opgepakt in het origineel. Aan de andere kant zijn er helaas ook genoeg remakes waarbij de hoofdvraag is: waarom?

De eerste twee Hellboy-films die in respectievelijk 2004 en 2008 werden uitgebracht waren een sterke samensmelting tussen de visie van Guillermo del Toro en het acteerwerk van Ron Perlman. De twee zijn alleen afwezig bij het nieuwe Hellboy-project en vervangen door regisseur Neil Marshall en David Harbour als de titelheld.

Harbour is allesbehalve slecht als Hellboy en de make-up department heeft zeker sterk werk geleverd, maar de rest van de film kan het niet opnemen tegen de originele producties van Del Toro. Het verhaal is zwak, de toon is inconsistent en de extreme gore valt buiten de toon. De 2019 film is dan ook vooral overbodig en de tegenvallende bezoekersaantallen bevestigen dat verhaal. Zelfs het budget van 50 miljoen dollar is niet terugverdiend. We verwachten dan ook niet snel een vervolg op deze flop.

Nu 2019 op haar einde loopt is het weer tijd om terug te blikken. Dit jaar doet XGN dat met een scala aan artikelen over het beste van 2019! Houd de site in de gaten voor dagelijks om 16.00 uur een nieuwe lijst met het beste van wat 2019 ons heeft gebracht!