De tien beste (en slechtste) elementen van IT Chapter Two

Het is zover: de film IT Chapter Two is een feit. Met een bak popcorn kun jij kijken naar die griezel van een Pennywise! Toch lijkt de film hier en daar problemen te ondervinden, waaronder een identiteitscrisis. In dit artikel bespreken wij de tien beste en slechtste elementen van de IT Chapter Two release.

We beginnen dit artikel met vijf dingen die beter hadden gekund. Het eerste is de identiteitscrisis die de film heeft. De film is gebaseerd op een boek van Stephen King, dus verwacht je naar een horrorfilm te kijken. De ingrediënten zijn ook aanwezig, want Pennywise The Clown heeft in het verleden zichzelf bewezen als een echte horrorclown. Denk bijvoorbeeld aan de oude versie uit 1990. Toch hinkelt deze film op twee gedachten die ervoor zorgen dat je twijfelt wat voor film IT Chapter Two eigenlijk is. Horror of komedie?

Te vaak heb je namelijk het gevoel naar een komedie te kijken waarbij een lach vooropstaat in plaats van een schreeuw. De ene na de andere grap wordt gemaakt en vaak zijn die grappen niet eens grappig. Denk aan grappen dat volwassenen roepen dat ze met de ander zijn moeder in bed hebben gelegen. Onvolwassen humor wordt ook afgewisseld met erg onvolwassen horror. Net nadat ze je proberen aan het lachen te maken, wordt je 'verrast' door een 'totaal niet voorspelbare' jumpscare. Een klassieker binnen slechte horrorfilms!

Dit brengt ons direct naar de volgende misser: net als bij IT Chapter One worden angsten veel te kinderlijk in beeld gebracht. Niet dat je dit je kleinste wilt tonen, maar echt eng wordt het nooit. In de eerste film was het een bewuste keuze om het avontuur minder eng te maken. Het verhaal wordt immers vanuit het perspectief van kinderen verteld. Ook in deze film is weer gekozen om die kinderangsten naar boven te halen. Het is logisch dat die angsten weer worden aangehaald, omdat het juist voor het trauma zorgt dat de volwassen versies hebben.

Toch wordt het soms net iets te kinderlijk nog in beeld gebracht. Dat het nog steeds zo kinderlijk aanvoelt komt ook deels doordat de jonge cast nog steeds een groot deel van het verhaal vult. Zo worden herinneringen van vroeger erg geforceerd door de hedendaagse scenes heen gemonteerd. Helaas waren we na het zien van trailermateriaal vooraf al wat bang dat deze film die richting op zou gaan.

Uiteindelijk heeft IT Chapter Two wel zo zijn momenten waarbij het eng kan worden, maar over het algemeen wordt het nooit bijzonder eng. Je zal je hoofd niet per se achter een kussen hoeven te verstoppen, omdat het te gruwelijk wordt. In onze recensie van IT Chapter One werd al een mooie vergelijking gemaakt. Die film voelde toen al meer als een enge versie van Percy Jackson aan dan de klassieke horrorfilm IT van horrorkoning Stephen King.

Misschien had dat enge wat meer gekund als Pennywise een grotere rol had gehad. Natuurlijk volgen ze het boek, dus veel kunnen ze daar niet in schuiven, maar die clown is juist wat de films zo eng kan maken. In de miniserie was hij er niet altijd, maar voelde je wel de spanning dat hij ergens in die wereld rondliep. Een andere gemiste kans is dat de psychopaat Henry Bowers uit Chapter One terugkomt, maar dat hij niet voldoende tijd krijgt om je de stuipen op het lijf te jagen.

Net als IT Chapter One voelt dit avontuur ook veel te langdradig aan. De regisseur had er goed aan gedaan om hier en daar wat dingen uit de film te schrappen. Less is more. Er zitten in deze film teveel momenten waarbij je het gevoel hebt dat dezelfde informatie binnen veel kortere tijd verteld had kunnen worden. Voornamelijk op het moment dat de kinderen geforceerd aan de verhaallijn worden toegevoegd, heb je het idee dat je teveel van hetzelfde ziet. Soms heb je het gevoel dat je iets al in de vorige film een keer hebt gezien.

Tijdens het kijken van de film zit je niet constant op het puntje van je stoel. Iets wat de miniserie en de boeken wel voor elkaar wisten te krijgen. Daar wilde je weten hoe het verder ging. Tijdens een filmvertoning in een bioscoop hoorden wij van kijkers al hele andere geluiden. "Wat een saaie film" en "Ik had moeite niet in slaap te vallen" waren flarden discussies die mensen hielden toen ze naar de uitgang van de bioscoop liepen.

Deel één is overwegend goed ontvangen, maar toch kwamen er de nodige kritieken. Diezelfde kritieken zien we terug in deel twee. Misschien is dan ook wel de grootste misser van deze IT Chapter Two release, dat regisseur Andrés Muschietti weinig met de feedback op zijn eerste film lijkt te hebben gedaan. Hij is op dezelfde voet doorgegaan, waardoor hij wederom een film heeft afgeleverd die wel leuk is, maar niet meer dan dat.

Zo krijg je een film voorgeschoteld die precies doet wat je verwacht na het zien van deel één. Er wordt sterk geacteerd - zowel door de jonge als de oudere cast. De film ademt daarentegen niet Stephen King. Er had zoveel meer in gezeten. Zeker omdat het je warm had kunnen draaien voor een mogelijke derde deel waarin een regisseur de kans krijgt om Pennywise meer beeldtijd te geven. Er zijn al geruchten dat die film eraan komt.

En dan is het nu tijd om over te gaan op de positieve punten. Een daarvan is tijdens het benoemen van de negatieve punten al een beetje gevallen: het acteerwerk. Dit is namelijk ijzersterk. Er mag voornamelijk heel veel lof worden geuit voor de Bill Skarsgård, de acteur die Pennywise de clown naar het witte doek wist te brengen. Alhoewel zijn aanwezigheid in de film minder is dan je zou verwachten, acteert hij op de momenten dat hij er is onwijs goed!

Bill Skarsgård verdiend misschien zelfs wel een Oscar voor zijn rol in de film! Al in het eerste deel was duidelijk dat Skarsgård een enorm goede acteur was. Datzelfde niveau weet hij wederom op het witte doek neer te zetten. Skarsgård haalt met gemak al je vertrouwen in clowns weg. Als je dat nog had ten minste.

Alhoewel de film nooit echt heel eng wordt, zijn er wel momenten dat de spanning wordt opgedreven. Dit komt voornamelijk door de soundtrack van IT. Het is typisch voor deze reeks dat je op de achtergrond allemaal geluiden hoort die je aandacht trekken. Denk bijvoorbeeld hoe in Chapter One al het geluid werd gebruikt van spelende kinderen. De soundtrack zit niet zo in elkaar dat de muziek herkenbaar wordt.

Het is niet zo dat wanneer je straks een willekeurig IT-deuntje hoort je direct weet dat deze uit IT Chapter Two komt. Toch voegen alle nummers onbewust veel sfeer aan de film toe. Ben je benieuwd naar de filmmuziek van IT Chapter Two? Op YouTube en Spotify vind je al een complete afspeellijst met daarin de muziek van de film. Zet het maar op en beeld je bij elk nummer Pennywise in. Of luister eens naar het muziekfragment voor de menselijk horrorman: Henry Bowers.

Er is één scene in de film die erg goed is neergezet en zelfs na het zien van de film nog erg lang op je netvlies staat. Dit is het moment dat de volwassenen van de Loser's Club weer bij elkaar komen na elkaar jarenlang niet te hebben gezien. Ze gaan samen in een restaurant eten en langzaam komen er steeds meer herinneringen naar boven over het verleden dat ze samen delen. Eén van die dingen is dat ze samen een belofte hebben gedaan om Pennywise de clown, oftewel IT, te verslaan. Stiekem zijn ze daarentegen allemaal bang.

Op een gegeven moment slaat IT in dit restaurant toe. Dit wordt onwijs goed in beeld gebracht. Alles speelt in het hoofd van de acteurs af en dit zorgt voor een hilarische situatie. Zeker als het restaurantpersoneel om de hoek komt kijken en ziet hoe de personages overal tegenaan staan te rammen, terwijl dat personeel IT niet kan zien. Alhoewel het één van de momenten is die de identiteitscrisis van IT Chapter Two laat zien, is de scene wel zeer vermakelijk.

Soms is het beter als een boek niet volledig tot in detail wordt verfilmd. Zo heeft Stephen Kings verhaal toch de nodige scenes die je niet op het witte doek wil zien. Neem bijvoorbeeld een gebeurtenis die direct gebeurt nadat de kinderen IT verslaan: ze hebben één voor één seks met het enige meisje in de groep en dat wil je in de film zeker niet zien. Er zijn nog veel meer dingen waarbij gelukkig is gekozen om het in de film op een andere manier op te lossen.

Eén van die dingen is de hele geschiedenis achter IT en waarom IT de kinderen niet zomaar iets aan kan doen. Heel die uitleg is grotendeels uit zowel IT Chapter One als IT Chapter Two weggelaten. Zo is er in het boek nog een vage mythologie met een vliegende schildpad. Die zou onze wereld hebben gemaakt toen hij buikpijn had. Volg je het nog? Het wordt al snel te gecompliceerd voor deze films.

Alhoewel de GCI van deze film gemengd is ontvangen, is er duidelijk veel passie en geld in dit project gestokeken. Voor het CGI budget is zelfs besloten om er met dubbel zoveel geld tegenaan te smijten als bij IT Chapter One. Hierdoor kon deze film de jongeren die in de fim meespeelden digitaal jonger maken. Dit is nodig omdat deze jonge acteurs allemaal rond de pubertijd zitten. Voornamelijk acteur Finn Wolfhard kreeg plots een groeispurt, iets wat voor oplettende kijkers ook al lichtelijk te zien was in Stranger Things. Digitaal moest er dus het een en ander worden verbeterd.

Vooraf is heel slim rekening gehouden met het feit dat dit moest gebeuren. Daarbij was het beter dat deze film twee jaar later uitkwam en niet heel veel later. Zo is iemand twee jaar jonger laten lijken nog een stukje makkelijker dan iemand digitaal bijvoorbeeld tien of twintig jaar terug in de tijd te toveren.