Het leven in The Elder Scrolls Online - Dag 1

De wereld van The Elder Scrolls Online is enorm, veel te groot zelfs om in een preview te proppen. De hoeveelheid avonturen die ik in de korte tijd die ik het spel mocht spelen heb beleefd zijn goed voor een hele hoop verhalen. Verhalen die alle geheimen van de opkomende game zullen onthullen. Lees elke week over de avonturen van de Dark Elf Anneturtle en krijg een uitgebreid beeld van de langverwachte MMO. Let op: dit dagboek bevat spoilers!

Het zou je maar gebeuren: Je wordt wakker in een donkere en koude gevangenis en hebt geen flauw idee wat je overkomen is. Vervolgens staat er een geestachtig figuur voor je neus met de stem van Perkamentus die je meedeelt dat het tijd is om te ontsnappen. Hoe gek het ook klinkt, dit is het begin van The Elder Scrolls Online. Met niets meer dan een paar vodden aan mijn lijf stond ik daar in die gevangenis alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nou, ik vond het maar niets, dus toen de profeet mij vertelde dat het tijd was om te ontsnappen, nam ik dat advies van harte aan.

Gelukkig kwam er op dat moment net iemand om de deur voor me open te doen, zodat ik me in de chaos kon mengen. Blijkbaar was ik niet de enige met het ontsnappingsplan. Iedereen ging ervandoor. Er werd me verteld dat ik wapens kon vinden verderop in de gangen, dus daar rende ik heen. Als Dark Elf met de klasse Nightblade zou ik eigenlijk voor een mes moeten kiezen, maar ik ben niet zo gek van messen. Een pijl en boog, dat schikt me wel. Ik greep de houten boog van het rek. Pijlen hoefde ik nergens vandaan te halen, daar beschikte ik in een onzichtbare oneindige hoeveelheid over zodra ik de boog in handen had. Mooi zo, dan hoefde ik daar in de toekomst in elk geval geen geld of moeite aan te verspillen.

Onderweg kwam ik Lyris Titanborn tegen, een enorme vrouw die precies wist wat er allemaal moest gebeuren. Het lichaam van de profeet zat ergens vast in een cel en wij waren de aangewezen personen om hem te bevrijden. Aan de slag dus.

Nu ik een wapen had, was het niet meer dan logisch dat ik al snel de eerste monsters tegenkwam. Levende skeletten, dolende zielen, vurige Atronarchs, de menig Elder Scrolls fan kent het wel. Aangezien ik in Skyrim ook een boogschutter ben en er heel erg veel van hou om al sluipend alle vijanden met één pijl dood te schieten, was dit het eerste dat ik deed toen ik mijn eerste vijand tegenkwam. Hier liep ik meteen tegen het eerste nadeel aan. Zodra je geschoten hebt, spring je automatisch uit de sluipmodus. Of je nou achter een rots staat of niet, de vijand weet meteen waar je bent. Daarnaast gingen lang niet alle monsters na één pijl al dood. De sluipmodus is dus niet optimaal in The Elder scrolls Online en dat is voor een sluipfanaat als ik een hele grote teleurstelling.

Gelukkig heeft Bethesda wel een aantal andere dingen rondom de pijl en boog een stuk makkelijker gemaakt. Ik kwam er al snel achter dat ik niet echt hoefde te richten om een vijand te raken. In de voet doet het net zoveel pijn als in het hoofd. Een meter naast het hoofd overigens ook. Zolang de HP-balk van de vijand bovenaan mijn scherm stond, was het gegarandeerd raak.

Ik zette het sluipen snel van me af en besloot om dan maar over te gaan op kiten. Je weet wel, als een gek achteruit rennen terwijl de vijand je hopeloos volgt en beschoten wordt door jouw pijlen tot hij erbij neervalt. Nou dat ging dus ook mooi niet door, want na een meter of tien hebben de meeste monsters het wel gezien en keren ze terug naar hun plek, met een HP-balk die in één keer naar honderd procent schiet. Boogschutter zijn is in dit spel dus niet zoals in andere MMO's, dat was al snel duidelijk. Ik ben vrijwel altijd een boogschutter of heks in MMO's, dus ik nam met pijn en moeite afscheid van mijn oude vertrouwde speelstijl.

Conclusie: ik was opeens een complete noob. Helemaal niet erg natuurlijk, uiteindelijk zou ik het wel leren, toch? Voor nu moest ik maar gewoon die profeet uit zijn cel redden, dan zagen we wel weer verder. Gelukkig waren de monsters in de gevangenis niet bijster sterk. Pijlen die je in sluipmodus schiet zijn nog altijd wel degelijk krachtiger dan gewone pijlen, dus het was heel simpel: ik sloop op mijn vijanden af, schoot één pijl om hun HP te halveren en maakte het af door al rondjes rennend mijn oneindige pijlenvoorraad op ze te legen.

Dit brengt me bij nog een belangrijke verandering in het gevechtssysteem van de pijl en boog: je hoeft je boog niet meer aan te spannen. Het kan nog wel en je aanval zal krachtiger zijn als je het doet, maar ook een enkele klik is genoeg om een pijl af te schieten!

Al snel raakte ik vertrouwd met mijn nieuwe aanvalstechniek: sluipen, boog aanspannen, schieten, opzij rennen, twee keer snel schieten en de vijand was dood. Alle monsters lieten één gouden munt vallen en hier en daar werd ik beloond met nieuwe wapens of uitrusting. Al snel kon ik mijn vodden inruilen voor iets dat daadwerkelijk een beetje bescherming gaf. Na een zee van monsters was ik er klaar voor. Lyris en ik hadden de cel van de profeet bereikt en ik hoefde alleen nog maar een final boss te verslaan om weer van mijn vrijheid te kunnen genieten.

Het monster was zo verslagen, overduidelijk zo'n beginner die er meer voor het verhaal was dan voor de uitdaging. Eindelijk kon ik naar huis! De profeet maakte een poort en het was tijd om te gaan. Tamriel wacht op me...