Opinie: Yes, we zijn bevrijd van Game of Thrones!

Als er iets is dat zich het populairste beetje pop-culture van de afgelopen tien jaar mag noemen is het Game of Thrones. Als er iets is dat me na één van die tien jaar al de keel uit hing was het diezelfde serie. Het einde van de serie voelt als een grote bevrijding.

Het is geen bevrijding van de Game of Thrones zelf. Ik heb niet zitten kijken naar iets dat ik eigenlijk al een poosje niet meer leuk vond. Nee, het is een bevrijding van alles eromheen. Heb je ooit in gezelschap toegegeven dat je niet kijkt, of zelfs nooit gekeken hebt? Ik kan je vertellen dat het even vermakelijk als irritant is. Stemmen schieten drie octaven omhoog voor een geschokt “ecHt NiEt?!”. Als je goed kijkt zie je iemand in een hoekje 1-1-2 bellen.

Nee, echt niet. Wat volgt is een gesprek waarin je zowel wordt binnengesleept als buitengesloten. Aan je rechterkant probeert iemand je uit te leggen waarom je echt móet kijken. Aan je linkerkant gaat het gesprek over de laatste aflevering gewoon door en wordt er elke tien seconden een spoiler in je oor getetterd. Beide gesprekken kun je daardoor niet volgen. Aan het eind van de avond kijk je nog steeds geen Game of Thrones - en je hebt niet genoten van het feestje waarvoor je eigenlijk kwam.

Wat je nog mee krijgt is dat je moet kijken omdat de serie zo verfrissend is, omdat iedereen dood kan gaan, op onvoorspelbare momenten. Mag ik vingers zien van iedereen die daadwerkelijk elke week bang was dat Jon Snow of Daenerys onverwacht om zou komen? Het valt mij namelijk op dat alle personages waar iedereen het over had (Jon, Dany, Tyrion, Arya, etc.) de laatste of voorlaatste aflevering hebben gehaald. Elke serie heeft hoofdpersonages met plot armor. Game of Thrones is geen uitzondering.

Veruit het meest bedrukkend aan de wereld waarin Game of Thrones de populairste serie van het moment is is je social media feed. Ik herinner me de week - nee, weken - nadat Hodor doodging nog goed. Het was overal. Als je je ogen open deed zag je het gezicht van Hodor. Als je ze dicht deed zag je het nog steeds, omdat het op je netvlies was gebrand.

Ik volgde persoonlijk niks dat met Game of Thrones te maken had. Geen fanpagina’s, geen influencers die fan waren, niks. Puur omdat vrienden wel keken wist Hodor de deur naar mijn tijdlijn dicht te houden. Daarachter stonden alle posts over mijn werkelijke interesses wanhopig te smeken of ze naar binnen mochten.

Deze gekte was niet beperkt tot de dood van Hodor. Na elke aflevering waarin iets interessants gebeurde veranderde heel social media (en ook veel gesprekken) in een metrobank waar Game of Thrones gigantisch op zat te manspreaden. De rest van de wereld kon er op een hoekje misschien nog bij, als ze zich klein maakte.

Luister, ik begrijp dat als je shook bent over je favoriete serie je het er met anderen over wil hebben. Ik doe het zelf ook, maar dan met mensen waarvan ik weet dat ze kijken. Ik ben heel blij voor iedereen die de afgelopen jaren heeft kunnen genieten van Game of Thrones, maar ik kijk ook heel erg uit naar een wereld waarin het weer eens over iets anders gaat. Kunnen we afspreken dat als er weer iets zó populair is, we ons collectief een beetje inhouden?