De beste games van 2014: South Park: The Stick of Truth

Aangezien South Park zich in één van de meest idiote en cynische universa ooit afspeelt, kun je moeilijk ontkennen dat deze cartoonserie zich perfect leent voor een geweldige game. Eén waar je nog maanden over zult napraten. Geestelijke vaders Trey Parker en Matt Stone hebben zich compleet laten gaan met de role-playing game South Park: The Stick of Truth, die het nét even anders aanpakt dan andere games in het genre. Allemaal leuk en wel, al die tower-defense titels van South Park, maar het wordt de hoogste tijd voor een échte game van formaat; één die de serie verdient.

En dat lijkt ontwikkelaar Obsidian's nieuwste titel te gaan worden. Want South Park: The Stick of Truth is niet zomaar een role-playing game. Nee, dichterbij de ziel van de serie zelf had men met deze titel nagenoeg niet kunnen staan. De vier kwajongens Eric, Stan, Kyle en Kenny staan wederom centraal, maar deze keer kun jij je eigen personage in elkaar flansen - compleet in South Park stijl - die je meeneemt op avontuur. Eentje die je, zo te zien, het gevoel geeft écht onderdeel uit te maken van de South Park wereld. En wie wil dat als fan nou niet?

Als je een beetje fan bent van de reeks, dan hoef je niet te raden dat South Park: The Stick of Truth bomvol met poep-, scheet- en plasgrappen zit, maar zal daar ontzettend ver overheen gaan. Eigenlijk is dat zelfs gewoon slap. Denk eerder aan een atoombom die de vicepresident in haar vagina heeft gestopt. Of zelfs een klein leger van gehersenspoelde kinderen, die worden opgefokt door de gehandicapte en zwaar stotterende Jimmy die met zijn Robin Hood gewaad een oorstrelende melodie speelt met zijn luit. Onderweg moet je ook nog vechten door een huis dat is veranderd in een oorlogszone. Dit soort zaken zijn doodnormaal in South Park. Alsof je ooit iets anders had verwacht van de verknipte geesten van Stone en Parker.

Toen we hoorden dat South Park: The Stick of Truth een turn-based vechtsysteem zou krijgen, hadden we niet verwacht dat de game bijna puur in de stijl van Paper Mario zou gaan. Geen overbodige poespas, maar een directe confrontatie op het beeldscherm waar je compleet je aandacht kunt vestigen op jouw personages en de vijanden die jou dood willen hebben. Fijn detail is dat je zo nu en dan met geweldige superaanvallen los kunt gaan, zoals een totale desastreuze aanval van Butters, die voor de gelegenheid in Doctor Chaos verandert. Wie had ooit beweerd dat een kostuum van loshangend aluminium niet effectief zou zijn?

Volgens Obsidian zullen alle wapens en uitrustingen die je kunt vinden eruit zien alsof ze zijn gemaakt door kinderen. Daarom kun je omgebouwde deegrollers en bezemstelen verwachten - dodelijke varianten, welteverstaan. Dodelijke 'magische' spreuken, zoals het oproepen van je innerlijke scheetkrachten, moeten het kwaad straks buiten de deur houden.

En dat kan nou net hétgene zijn wat het role-playing genre drastisch nodig heeft: een game die zichzelf en zijn publiek niet al te serieus probeert te nemen. Een game die eindelijk eens niet een serieus volwassen ondertoon hoeft te hebben. Als ook de speellengte nog weet te imponeren, dan kunnen we nu alvast veilig concluderen dat Trey Parker en Matt Stone hun langverwachte droomgame in handen hebben.