Column: Streamingdiensten zijn de consument uit het oog verloren

Het is eigenlijk al sinds jaar en dag gebruikelijk dat mensen hun streaming-abonnementen met elkaar delen. Maar de streamingdiensten proberen dat steeds vaker tegen te houden. Maar in zekere zin hebben de diensten dit probleem zelf gecreëerd.

Vroeger, dat wil zeggen, een jaar of tien geleden, was streaming nog superhandig. Het aantal diensten was op één hand te tellen en eigenlijk had je aan Netflix genoeg voor bijna alles dat je wilde kijken. Maar ja, dat mocht niet zo blijven.

Andere entertainmentbedrijven zagen Netflix gigantisch binnenlopen en besloten zelf hun eigen dienst te beginnen. Als jouw film of serie populair genoeg is dat mensen er een Netflix-abonnement voor nemen, dan moet je meer aan streaming kunnen verdienen als je zelf het abonnementsgeld incasseert, dan wanneer je het moet doen met wat Netflix voor de licentie betaalt. Het gevolg: iedereen heeft nu een streamingdienst.

Zo is het voor kijkers, zeker die met een brede interesse, steeds moeilijker geworden om een dienst te vinden die voor jou altijd zijn geld waard is. Als je een dienst regelmatig gebruikt, kan het er nog wel van af. Maar als een dienst één serie heeft die je graag wil zien en verder niets, dan is de verleiding toch groot om te kijken of iemand in je vriendenkring een abonnement heeft dat je mag gebruiken.

Tijdenlang is dat gedoogd, of in ieder geval, er is niet tegen opgetreden. Mensen zijn het normaal gaan vinden om accounts met elkaar te delen. Eigenlijk is het ook best normaal, want mensen zijn nou eenmaal geneigd om dingen te delen met mensen die ze goed kennen en graag mogen.

Als jij met een vriend de supermarkt inloopt en een pak stroopwafels koopt, terwijl je vriend kano’s meeneemt, dan is het volkomen normaal om daarna een koek te ruilen. Je ziet vervolgens niet de baas van de supermarkt op je af komen om te zeggen dat als jij een kano had gewild, je kano’s had moeten kopen.

Het is niet helemaal een kloppende vergelijking. Een streamingdienst is een dienst en geen product dat je koopt. Bovendien zijn er veel accountdelers die genoeg kijken via andermans account dat ze misschien inderdaad geld wegsnoepen bij de dienst. Maar het punt is dat de diensten tegen de menselijke aard in proberen te gaan door het delen streng te verbieden. Vroeger leende je je boxsets uit, nu geef je iemand je wachtwoord.

Bovendien hebben diensten het er zelf naar gemaakt. Want dat idee dat je maar een paar populaire series nodig hebt om je eigen dienst te laten draaien klopt gewoon niet. Je moet mensen vast kunnen houden met een ruim aanbod van vergelijkbare content. Toch is elk bedrijf zijn eigen dienst begonnen en is veel goede content overal en nergens terechtgekomen.

Wanneer de streamingdiensten zeggen dat er geld binnen moet komen om series te blijven maken hebben ze groot gelijk. Maar dat argument gaat je niet helpen als de consument het als onhandig ervaart om steeds verschillende abonnementen te nemen en weer op te zeggen. Met het oog op potentiële monopolies moet je het misschien niet willen, maar de consument heeft toch echt liever dat je alles op één plek kan kijken.

Als dat dan niet kan, laat het dan nog zo zijn dat je het gevoel hebt dat je abonnement wat waard is. Maar dat gaat ook niet echt op als je steeds series gecanceld ziet worden of als er jaren tussen twee seizoenen van je favoriete serie zitten. Netflix mag dan een groot aanbod hebben, maar reken maar dat veel mensen die straks het laatste seizoen van Stranger Things willen zien, even snel inloggegevens van een vriend lenen.

Dus ja, het is volkomen terecht dat streamingdiensten van zoveel mogelijk kijkers geld willen zien. Maar zo lang mensen dat abonnement niet willen nemen, maar wel bereid blijven om hun spullen en diensten te blijven delen, jagen extra maatregelen je klanten alleen maar tegen je in het harnas. Je kunt beter kijken wat de consument kan overtuigen om uit eigen beweging een abonnement te nemen.