Column: Monster Hunter Wilds is te karig... en dat is goed

Monster Hunter Wilds wordt door de fans zeer goed ontvangen, als we de performance op PC buiten beschouwing laten. Volgens Douwe is de content van de games in de franchise bij release alleen wel karig. In zijn column legt hij uit dat dat dat helemaal niet zo erg is.

Monster Hunter games zijn nog niet af bij release. Een stevige stelling waar je genoeg meningen over zal horen. Ik durf bijna te zeggen dat Monster Hunter games pas “af” zijn, als de uitbreiding is uitgekomen. Het is een game waar gamers met gemak twee keer de volle vraagprijs voor neerleggen – en voor de meesten is het dat geld ook absoluut waard. Maar zo dacht ik er niet altijd over. Nee… ooit vond ik Monster Hunter een slechte, incomplete, matige, beperkte en beroerde game.

Monster Hunter kwam pas zeven jaar geleden op mijn radar. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: na de aanschaf van Monster Hunter World heb ik de game al na vier uur aan de kant gelegd. De user interface, de gebruiksvriendelijkheid (of beter gezegd: het gebrek daaraan), de absurd omslachtige menu’s, de storende tutorial pop-ups, het onhandige missiedesign… en dan heb ik het nog niet eens over de over-the-top anime-personages. Man, man, man. Ik ben opgegroeid met Gears of War, Master Chief, Doom Guy – en jij gaat me vertellen dat die irritante gele muts uit World wordt gewaardeerd? Dat de focus op eten, schattigheid en zweverige, overdreven mannelijkheid goed ontvangen wordt?

Monster Hunter World Iceborne - Master Edition - PS4

EUR33.12

Op voorraad

Koop op bol.

De game was voor mij één stap verwijderd van de digitale vuilnisbak. Als ik óók nog een scène zou zien met een team van Palico’s die me met pompons, UwU-stickers en confetti stonden aan te juichen? Dan had ik er destijds geen minuut extra aandacht aan besteed.

Zo koppig als een Barroth in Monster Hunter World

Maar de gamejournalist in mij… die is koppig en een tikkie gierig. De Nederlander in mij zag het bedrag dat ik voor de game had neergelegd en besloot daarom Monster Hunter World na een paar weken toch nog een kans te geven. Met hernieuwde vastberadenheid begon ik opnieuw. De game was vermakelijk, niks bijzonders.

Nu een uur of drie/vier stond ik oog in oog met de Barroth. Dit monster? Daar deed ik dus écht geen schade tegen. Na minutenlang met mijn boog op z’n hoofd te schieten, wist ik eindelijk een zwakke plek te creëren, rolt dat kreng zich doodleuk in de modder en begint de ellende weer opnieuw. Vier pogingen en veertig minuten per gevecht later… Hoe vonden mensen dit spel nou leuk met dit soort onzin!?

Lees ook

Restaurant krijgt het enorm druk van Monster Hunter Wilds

En ja hoor, het volgende monster: de Jyuratodus. Weer dezelfde ellende. Weer die klote modder waardoor ik amper schade deed. Waren we nou serieus een uit de kluiten gewassen vis aan het meppen? Bah bah. Ik dacht nog slim te zijn en mijn boog te verwisselen voor een Longsword, maar dat ding kaatste gewoon van z’n huid af.

Even ademhalen… diepe zucht: "Niet mijn game."

Na 16 uur had ik het echt geprobeerd, maar ik was er he-le-maal klaar mee. Met mijn westerse, kritische blik was dit een 4/10 ervaring… Ik snapte écht niet waarom mensen dit zo’n geweldige game vonden. Huppakee, de koelkast in ermee!

Groente moet je leren eten, op monsters jagen ook

Een paar maanden voor de pc-release van Iceborne probeerde een van mijn vrienden me over te halen om Monster Hunter World te kopen om samen met hem te spelen. Gelukkig – diepe zucht – had ik de game al. Hij kreeg de preek die ik zonet deelde, hij moest lachen. Maar niet om mij m’n gelijk te geven, nee. Het was die typische lach die je van je ouders krijgt als ze het wel vermakelijk vinden hoe je nog niet snapt waar je het over hebt, maar het wel probeert.

Mijn maat gaf me één taak: kies het juiste wapen! Hij zei letterlijk dat het de hele Monster Hunter-ervaring maakt of breekt. Ik hou van technisch complexe wapens, dus ik koos ditmaal voor de Insect Glaive, hij de hamer. En stap voor stap gingen we door Monster Hunter World heen. Hij leerde me hoe je sommige monsters kunt counteren, hoe ik de omgeving kon gebruiken in gevechten. Sterker nog, het duurde niet lang tot ik ook hem dingen kon uitleggen.

Een week later, 80 uur aan speeltijd verder, hadden we de laatste baas Xeno'jiiva verslagen. Ik had m’n geld eruit weten te halen na de aanschaf. Maar de endgame? Gaan we nu dezelfde monsters blijven verslaan om iets sterkere gear te halen?

Vier keer dezelfde baas verslaan voor een Jewel die je iets sterker maakt, en dan niet alleen voor mezelf, maar ook nog voor hem? Hij had er zin in. Ik écht niet. Wat ik nog steeds niet doorhad, was dat hij het nog steeds beter wist. Hij snapte het. Hij kende mij goed genoeg, hij wist dat ik de DLC waarschijnlijk toch zou kopen. Hij wist wat ik nog niet wist.

Monster Hunter-games bij release zijn nog helemaal niet af. Maar zou ik de base-game Monster Hunter World aan mensen aanraden? Nee, eigenlijk niet. – Nog niet. Dat ik op het punt stond te realiseren dat ik een van mijn favoriete games al in mijn bezit had, gespeeld had, en nog geen flauw idee had hoe gaaf ik deze game zou gaan vinden. De opluchting die ik voel als ik dit alleen al schrijf. Ik heb er bijna geen woorden voor.

Uit de koelkast, met de release van Iceborne

Januari 2020, Monster Hunter World: Iceborne kwam eindelijk uit op PC. Mijn maat was helemaal hyped, ik hoorde van de console-release eigenlijk alleen maar goede verhalen. Ik wist dat de moeilijkheidsgraad omhoog ging, dat er ondertussen al zoveel nieuwe monsters waren uitgekomen die wij in één keer ook kregen voor de PC-versie.

Ik was vastberaden om een nieuw wapen uit te proberen: de Charge Blade. Iceborne bracht niet alleen nieuwe monsters, maar nog belangrijker, nieuwe mechanieken voor de wapens. Mijn nieuwe wapenkeuze was het kindje van een gigantische bijl als mama en papa de kettingzaag. Gewapend met een rondspinnende bijl en een leercurve van meer dan honderd uur. Ik was er helemaal klaar voor!

Ik wist dat ik Iceborne als nieuwe game moest behandelen. Op de eerste dag van release was ik in m’n eentje alvast begonnen. Om de een of andere reden kon ik NIET wachten! Ik wist niet precies wat het was, maar mijn frustraties die ik met de game had, waren weg. De moeilijkheidsgraad dwong me om alles dat de game te bieden had te gebruiken. De bizar complexe menu’s begon ik te verkennen om mijn spelervaring te verbeteren.

De monsters deelden niet alleen harde klappen uit, maar hadden allemaal extra animaties, nieuwe aanvallen, soms zelfs varianten die ze een slag moeilijker maakten. Niet alleen dat, wij hadden als hunters ineens een tool, de Clutch Claw, in ons arsenaal die extra mobiliteit gaf op het speelveld en zwakke plekken kon aanbrengen bij monsters. Mijn speelstijl veranderde langzaam van reactief en defensief naar volledig offensief om het gevecht naar mijn tempo bij te draaien. Ja, tot de Elder Dragons ook ‘hallo’ kwamen zeggen met one-shot-aanvallen waar ik toch even voor moest warmdraaien. Dat was nieuw.

Man, zelfs voor de release van de gigantische rode draak Safi'jiiva, besloot ik de Hunting Horn een poging te geven en kwam er heel snel achter wat er binnenin mij aan het veranderen was. De meme van Jack Black met zijn Sax-a-Boom? Dat liedje hoorde en neuriede ik tijdens het spelen. Monster Hunter begon voor mij te leven. En het ergste van alles… mijn normen en waarden over goed gamedesign waren het raam uit. Hoe konden de ontwikkelaars nou zo goed zijn in gameplaydesign, en zo bagger slecht in interaction design? Die twee gingen in mijn hoofd niet goed samen.

Ik begon wat ik als rotzooi behandelde eindelijk te waarderen voor wat het wél was. Monster Hunter World: Iceborne was voor mij een 9,5 geworden. Met als grootste kritiek dat de menu’s nog steeds omslachtig waren en het verhaal (behoorlijk) wat diepte miste. Al het andere was bijna fantastisch. Ik heb uiteindelijk 880 uur in Monster Hunter World: Iceborne gestopt. Bijna 10x meer tijd dan de basisgame. Wat begon als een 4/10-ervaring, werd een 7/10-ervaring toen de game klikte. En Iceborne wist me te overtuigen dat ik een waanzinnige game in mijn bezit had.

Ik moest en zou Safi’jiiva solo verslaan, en na vier dagen kreeg ik het voor elkaar. Zo trots, zo voldaan. Monster Hunter is werkelijk de beste eindbaas-simulator die er bestaat. Een gevecht, ontworpen voor vier spelers, solo te verslaan. Iceborne was de verzameling van de beste stukken van mijn favoriete games van vroeger, als complete game.

En toen, na 300 uur, viel het kwartje. De endgame van Iceborne? De fixes, de verbeteringen en nieuwe manieren van spelen hielden mij eindeloos bezig. Ik wilde waanzinnig goed worden met de Charge Blade. Ik speelde niet meer voor loot, nieuwe wapens of gear. Ik speelde de enige “eindbaas-simulator” die ik m’n hele leven had gemist.

Ik begon de video’s van Team Darkside, waarin ze monsters in minder dan twee minuten verslaan, te waarderen. Ik speelde dagelijks in de hoop de Jewels te farmen die nog misten in mijn build. Ik vond het heerlijk om in de avond even uit te rusten en online anderen te helpen. Iceborne maakte Monster Hunter World af, en een fantastische ervaring!

Met Rise kwam de val

En toen kwam Monster Hunter Rise uit… en schuurde het even in mijn Monster Hunter-beleving. De game kwam uit op de PC. Van de mooie graphics die ik gewend was in World naar een gepofte aardappel. Van soepele, gedetailleerde animaties naar ‘gamey’ jank. Het tempo van de gevechten lag ineens vele malen hoger; alles voelde ‘arcady’. Ik vond dat Monster Hunter World bij release al weinig verhaal had, maar Rise? Dat verhaal kan ik in één zin samenvatten: “Boze monsters worden soms agressief en vallen het dorp aan. Hou ze tegen.”

Nee, na uiteindelijk 800+ uur in Iceborne gestoken te hebben, vond ik Monster Hunter Rise bij release echt drie keer niks. Alles wat ik deed in Rise voelde nutteloos. Zodra de DLC uitkwam, begon toch alles weer opnieuw – en wat de game te bieden had, was voor mij gewoon niet genoeg. Ik begon liever een nieuw personage in Iceborne en deed alles opnieuw. Na 12 uur legde ik mijn controller neer en besloot de game te laten voor wat het was. Alweer!

En toch had ik er vertrouwen in dat ook Monster Hunter Rise met de release van de DLC een goede game zou worden. Zelfs de originele Dragon’s Dogma werd pas écht goed met de uitbreiding Dark Arisen. Mijn vermoeden toen? Capcom had dit proces zich eigen gemaakt. Dit is onderdeel van hun strategie en geeft de ontwikkelaars genoeg tijd het product te verbeteren: Breng een game uit, goed genoeg. Breng daarna de uitbreiding uit die de game naar cultstatus tilt.

Ik waagde het erop. Ik wachtte op de DLC: Sunbreak.

Met Sunbreak ging de lamp weer aan!

Met de release van Sunbreak begon ik met enige argwaan aan de uitbreiding. Mijn favoriete wapen, de Charge Blade, voelde toch een partij mager. Zelfs met de nieuwe aanvallen. Veel te traag voor de vliegensvlugge vijanden; ik kon er maar niet aan wennen. Ik besloot volledig over te stappen op de Hunting Horn, die met de DLC zó waanzinnig gaaf was geworden om mee te spelen. Een echte battle-bard – niet de beste schade, maar dat boeit niemand als je hun damage en overlevingskansen verhoogt. Daarnaast was je altijd welkom in multiplayer als Hunting Horn-speler.

Nu vond ik Sunbreak op zichzelf leuk genoeg. Maar na 300+ uur vond ik het wel even best. Het was met kop en schouders een betere multiplayerervaring dan Iceborne, maar als totaalpakket? Nee, dan bleef Iceborne absoluut de betere game.

Lees ook

Deze Monster Hunter Wilds geheimen wil je niet missen

Maar de multiplayer en het lobby-systeem van Sunbreak? Daar kan zelfs Monster Hunter Wilds wat van leren. Ontworpen om vrienden mee te maken. Hoe vaak heb jij in World of Wilds met vreemden zitten chatten? Ik nog niet één keer.

De iets speelsere stijl van de game, de animaties, en de dansende Palico’s… ik schrok ervan. Recht voor mijn neus: nagenoeg Palico’s met pompons in de vorm van deegballen op een stokje. En meer dan genoeg UwU vanuit de community.

Ik moest dit verschrikkelijk vinden. Alles waar ik me tegen afzet. En toch… Ik was verkocht. De Monster Hunter-formule is gewoon gemaakt voor gamers als ik. De ultieme game – en absoluut nog voor verbetering vatbaar.

Sunbreak liet mij weer zien dat Monster Hunter DLC zelfs een game die ik ronduit slecht vond, goed maakte. Daarnaast begon ik al het schattige over de top gedonder van dit universum steeds meer te waarderen.

Wilds en de Evolutie van Monster Hunter DLC

De kwartjes bleven ondertussen maar voor mij vallen. Base Monster Hunter World had ik 80 uur in gestoken, de Iceborne DLC was ik na 800 uur wel klaar mee. Base Monster Hunter Rise had ik 12 uur in gestoken, de Sunbreak DLC was ik pas na 300 uur klaar mee. Als Monster Hunter Wilds dezelfde trend gaat volgen, dan kan ik makkelijk een nulletje achter mijn speeltijd zetten, want deze game heeft alle potentie om een absoluut fantastisch product te worden. Ondertussen ben ik Hunter Rank 160 in Monster Hunter Wilds met 120 uur op de teller. Dat is de base game.

Op dit moment is het roster van monsters nog aan de beperkte kant. We missen nog een hoop monsters en variaties. We missen nog diverse Frenzy- en Guardian-varianten, waar (nog) geen gebruik van wordt gemaakt. We missen alle Elder Dragons, diverse monsters uit vorige games waarvan er absoluut een hoop gaan terugkeren. Daarnaast kunnen we een hele serie nieuwe monsters verwachten met de komst van de DLC volgend jaar. Nieuwe moeilijkheidsgraad, meer verhaal, meer events, meer crossovers.

Monster Hunter DLC: Waarom de échte game pas later begint

Hoe sneller je doorhebt dat Monster Hunter-games eigenlijk een jaar te vroeg uitkomen, hoe meer je de ervaring gaat waarderen. Dit besef heeft mij enorm geholpen om deze game daadwerkelijk te waarderen voor wat hij doet en uiteindelijk gaat doen. De basisgame is eigenlijk niet de volledige game, maar eerder een 15- tot 20 uur lange, verhalende tutorial die je introduceert in de mechanics.

Je kunt wat experimenteren met wapens en uitrusting, maar er is weinig druk om meteen de perfecte keuze te maken. De nieuwe Artian-wapens zijn een tijdelijke endgame-vulling waar Capcom waarschijnlijk afscheid van neemt zodra de uitbreiding uitkomt. - Tijdverspilling?

Dit is waar Monster Hunter Wilds zich onderscheidt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Rise. In Wilds kun je daadwerkelijk een tweede wapen meenemen. Dit opent een wereld aan mogelijkheden. De potentie voor gameplayverbeteringen die de DLC kan brengen, is enorm.

Monster Hunter Wilds - PS5

EUR64.9979.99

Op voorraad

Koop op bol.

We zijn gewend geraakt aan westerse studio’s die voor de volle vraagprijs 20 procent meer content als DLC leveren. Monster Hunter doet precies het omgekeerde. Je betaalt de volle mep voor de fundering van hun game en krijgt bij de uitbreiding de volledige visie, met meer content dan je in het begin kunt overzien. Monster Hunter-games, in mijn ervaring, zijn pas ‘af’ als de uitbreiding beschikbaar is.

En tot die tijd speel je een fantastische “early access”-versie, die ditmaal absoluut het geld waard is. Want als de DLC er eenmaal is? Dan is de game waarschijnlijk geoptimaliseerd, is de antipiraterijsoftware minder agressief, zijn er diverse quality-of-life-features geïmplementeerd en boven alles: is de game daadwerkelijk moeilijk.

Wilds is in mijn ogen nog net te makkelijk, kent nog net te weinig monsters, heeft nog net te weinig diversiteit in de verschillende missies en prikkelt nog net te weinig op het gebied van endgame-content. Maar als we kijken naar de vorige games, gaat dat helemaal goedkomen. Want als wat ik ‘karig’ durf te noemen, een 9 scoort. Dan durf ik stellig te claimen dat als Wilds de trend van Iceborne en Sunbreak gaat doorzetten. Dat Wilds in perspectief eigenlijk nog de ruwe diamant is, en nog véél beter gaat worden.

Wij gaven Monster Hunter Wilds een 9 op XGN. Hoeveel beter gaat Wilds worden dan een negen, met de release van de DLC? Ik kan niet wachten!

Lees ook

PS5 verkoopt eindelijk goed in Japan dankzij deze game