Column: Dat je iets kan doen met je nieuwe game, betekent niet dat het moet

Naarmate games langer bestaan en de technologie verder verbetert, is er steeds meer mogelijk in het medium. Het lijkt alleen wel alsof sommige ontwikkelaars zich verplicht voelen om elke mogelijkheid te gebruiken. Maar je game wordt niet per se beter als je alle mogelijkheden benut.

In Jurassic Park, nog voordat alles misgaat, zegt Ian Malcolm dat de wetenschappers teveel bezig waren met of ze dino’s konden maken, en zich te weinig afvroegen of ze dino’s moesten maken. Dat is natuurlijk een fantastische tekst voor een film die gaat over hoe de mens tegen de natuur ingaat. Maar het is ook gewoon iets zinvols om in je achterhoofd te houden. Ja, zelfs in gameontwikkeling.

Er gaan nu vast al wat voorbeelden door je hoofd van games die een keuze maakten die technisch misschien indruk maakte, maar niet zo goed was voor de game. Hoeveel games zijn er de laatste jaren niet verschenen die helemaal niet open world hoefden te zijn? Maar het kan ook op een heel ander vlak liggen, zoals in Professor Layton and the New World of Steam.

Laat me voorop stellen dat de nieuwe Professor Layton-game er best goed uitziet, ik zou zelfs veelbelovend durven zeggen. Maar er is ook een keuze gemaakt die me minder aanstaat. De originele games waren namelijk volledig in 2D: achtergronden waren tekeningen en personages waren sprites. Maar The New World of Steam heeft gekozen voor een 3D-wereld.

Dat is een verandering die al begon toen de reeks naar de 3DS verhuisde en toen klikte het hele 3D gebeuren al niet helemaal. Het voelde voor mij alsof de ontwikkelaars zich verplicht voelden om de extra kracht van de 3DS ten opzichte van de DS te gebruiken, terwijl de game daar niet mooier van werd.

Nu op de Switch zijn er wat ruwe randjes weggewerkt en in veel opzichten ziet The New World of Steam er prima uit. Maar in sommige cutscenes zie je dan ineens weer rare lipbewegingen waar de serie nooit last van had in zijn DS-tijdperk. Ook kun je personages af en toe onder een hoek zien waarbij de visuele stijl niet uit de verf komt. De elegante mix van 2D-animatie en CGI die de eerdere games gebruikten is ingeruild voor volledige 3D cutscenes en hoewel dat laat zien hoeveel krachtiger de Switch is dan de DS, is het niet altijd mooier.

Je ziet dit soort dingen bovendien vaker, bijvoorbeeld met voice acting. Een grote reden dat je dat vroeger bijna niet tegenkwam in games, is dat er geen ruimte voor was op de cartridge van de game. Tegenwoordig is dat geen probleem meer en dus hebben veel meer games voice acting.

Vaak voegt het wat toe, maar er zijn ook veel games waarbij dat niet per se het geval is. Is het bijvoorbeeld nodig dat elke kleine interactie met een NPC volledige voice acting heeft? Voegt het iets toe dat er tijdens een gevecht elke paar seconden naar je geschreeuwd wordt door de vijanden? Het lijkt mij van niet en om heel eerlijk te zijn leidt het soms nog af ook.

Maar er is helemaal niemand die games verplicht om maar mee te gaan met de trends en voor elke game die lijkt te denken dat er een bepaalde standaard nageleefd moet worden, is er een game die wel een bewuste keuze maakt. Prince of Persia: The Lost Crown heeft 2D portretten van de personages, dus Professor Layton had dat ook kunnen doen. Zelda gebruikt geen voice acting, of anders alleen in cutscenes en is er niet minder om.

Het staat iedereen natuurlijk vrij om eens te kijken wat een nieuw systeem zoal mogelijk maakt op technisch vlak. Het is alleen jammer om te zien dat dat soms leidt tot games die grafisch minder mooi zijn dan eerdere delen. Of games waarbij het je de neus uithangt dat niemand ooit meer zijn mond houdt en je even laat focussen op een puzzel of combatsituatie.

Gelukkig gaat het vaak om details waar een game ook niet heel veel slechter van wordt. Maar zoals we in het begin al zeiden zijn er ook veel games die gaan voor een bepaald genre terwijl dat niet hoeft. Of het nou zit in de afwerking of het grote plaatje, ontwikkelaars doen er goed aan om af en toe an Ian Malcolm te denken.