Stellar Blade Review - Eyecandy en spectaculaire gevechten

Grote explosies, stoere dames, grote zwaarden en epische gevechten waar de vonken vanaf vliegen, de opening van Stellar Blade zou rechtstreeks uit een Michael Bay film zou kunnen komen. De Koreaanse ontwikkelaar Shift Up grijpt de speler meteen bij de strot en brengt je samen met Eve, de hoofdpersoon van het verhaal, meteen in het middelpunt van de actie.

Stellar Blade is niet zomaar een simpele hack-n-slash game waarin je je door hordes vijanden werkt richting je einddoel. Gevechten zijn eigenlijk nooit simpel maar vragen steeds om je aandacht erbij te houden. De game heeft goed gekeken naar wat er zoal in de gamewereld gangbaar is en daar een geheel eigen mix van gemaakt. Dat levert stijlvolle actie op, met grootste gevechten die je regelmatig op het puntje van je stoel doen zitten.

Waar draait Stellar Blade om? De mensheid heeft de strijd om de aarde verloren. De Naytiba, een goor buitenaards monsterlijk ras, heerst over de aarde. De mensheid heeft zich teruggetrokken in de ruimte, maar doet een nieuwe poging om de aarde terug te veroveren. Eve is één van de ‘engelen’ die met haar leger vanuit de ruimte een aanval doet op de aarde. De eerste aanvalsgolf lijkt meteen de laatste te zijn, vrijwel haar hele bataljon komt om het leven voordat de aanval goed en wel begonnen is.

Eve ontmoet Adam (what’s in a name), een overlevende op aarde, die haar naar Xion brengt, het laatste bastion van de mensheid op aarde. Het gaat niet goed met Xion, de stad is op sterven na dood. Eve gaat samen met de bewoners van Xion in het tegenoffensief om de aarde te bevrijden en ondertussen ook Xion weer leefbaar te maken.

Beter goed geleend dan slecht bedacht, moet Shift Up gedacht hebben. Wat looks betreft valt een parallel aan Nier: Automata. De huiddunne kleding en de acrobatische toeren die Eve uithaalt doen ook sterk denken aan Bayonetta.

Maar daar houden de vergelijkingen niet op. Wie eenmaal de eerste, vrij lineaire, missie richting Xion volbracht heeft, ontdekt dat de game niet alleen lineaire missies bevat, maar ook een open wereld kent. Die open ruimte breidt zich gaandeweg steeds verder uit. Je kan vrij rondlopen en verkennen, random vijanden verslaan NPCs spreken en zijmissies uitvoeren.

De structuur van afwisselend lineaire paden en open gebieden lijkt veel op wat we uit de recentere Final Fantasy games kennen, maar dan wat kleiner van omvang. Je hoeft niet echt bang te zijn te verdwalen, de gebieden zijn vrij overzichtelijk. Wel biedt het de mogelijkheid om je even niet met de hoofdmissies bezig te houden.

Wie eenmaal een nieuwe missie start, voegt zich meteen weer in een lineair pad. Onderweg kom je zeer frequent checkpoint tegen, waar je uit kan rusten, je skills kan opwaarderen en je hulpmiddelen (munitie e. d.) kan aanvullen. Ook kan je teleporteren naar andere locaties, mocht dat nodig zijn.

Wie gebruik maakt van een rustpunt, merkt dat de eenvoudigere vijanden respawnen. Daarmee lijken de rustpunten op de Souls games, ware het niet dat je geen ervaring of verdiensten kwijt kan raken.

De missies zijn stuk voor stuk behoorlijk lang en kunnen zo een uur (of twee) in beslag nemen. Onderweg verzamel je de nodige ervaring, grondstoffen en credits. je bent op zoek naar speciale fusiekernen en Alfa Cores. De fusikernen zijn nodig om Xion van stroom te voorzien en Alfa Cores zijn een vereiste om de aarde van de verderfelijke Naytiba te ontdoen.

Die Alfa cores vind je niet zomaar, daarvoor moet je een Alfa-Naytiba zien te verslaan. Denk hierbij aan de level-bosses uit de Souls serie. Bij deze gevechten moet je alles uit de kast trekken, maar met alleen er op los hakken kom je niet ver. Elke Naytiba heeft een schild en een gezondheidsmeter.

Je zal eerst dat schild moeten slopen, voor je daadwerkelijk schade aan de Naytiba kan aanrichten. Hiertoe moet je je tegenstander uit balans zien te krijgen en bij voorkeur achter hem verschijnen. Dat betekent dat je de aanvallen van de Naytiba op het juiste moment moet pareren of dodgen en op het juiste moment een speciale move moet maken, die de kwetsbare plek van de Naytiba bloot legt.

Gevechten worden zo een fraaie dans met clashes waar de vonken af springen. Veel Naytiba hebben zo hun eigen trucjes en vaardigheden, waardoor je steeds weer op zoek moet naar wat de handigste manier is om je vijanden aan te pakken.

De gevechten met de Alfa Naytiba en de tussenliggende mini-bosses (laten we het mini-Alfa’s noemen) zijn al behoorlijk memorabel. Ook de gevechten met de gewone Naytiba die de levels bevolken hebben zo hun eigen aanpak. Voor veel vijanden geldt hetzelfde devies. Goed kijken naar de aanvalspatronen helpt enorm in het makkelijker verslaan. Weet je hun aanvallen te pareren, dan breng je ze uit balans en kan je zelf flink uithalen.

Er is een nog makkelijkere oplossing. Veel vijanden zijn van achter te besluipen, waarna je met een verrassingsaanval de vijand in één keer met een krachtige aanval vernietigt. Zo kan je vaak op meerdere manieren een gevecht aangaan.

Tussen de vele gevechten door mag je ook regelmatig klimmen en klauteren. De ene keer beklim je een zonnetoren die gerepareerd moet worden voor je in een gebied de savepoints kan gebruiken (hey, Assassin’s Creed!). Even later navigeer je door een ingestort of nog instortend gebouw waarbij je al muur-rennend (Prince of Persia) al je acrobatische kunsten moet gebruiken. Dit zorgt regelmatig voor hachelijke momenten waar gamers met hoogtevrees soms even flink bij zullen moeten doorbijten.

Gelukkig is het laatste savepoint nooit ver weg en is het herstarten van een actie een fluitje van een cent.

Wij gamers zijn tegenwoordig best verwend. Veel ‘grote’ games kennen tientallen of zelfs honderden uren speeltijd voor je de eind-credits te zien krijgt. Ook Stellar Blade is niet per se heel kort te noemen. Toch waren we wat verrast toen we na zo’n 18 uur de boodschap voorgeschoteld kregen dat we, als we verder speelden, de zijmissies niet meer beschikbaar zouden zijn. Meestal betekent dat dat de eindgame in zicht is en dat voelde toch wat snel.

Het is niet zo dat de game daarna in een handomdraai gepiept was, er volgde nog zeker vijf uur gameplay met een flink aantal memorabele scenes en gevechten. Toch bekroop het gevoel dat er meer in de open wereld mogelijk was geweest en dat de aanloop tot die laatste fase wat body miste. De opbouw naar dit ‘point of no return’ miste een goede opbouw, iets wat later zeker gecompenseerd werd. Uiteindelijk bleek de game toch ruim 25 uur op de teller te hebben staan en dan hebben we tijdens onze speelsessie zeker niet alle zijmissies uitgevoerd.

Het valt niet te ontkennen dat Stellar Blade ziet er prachtig uitziet. De personages, omgevingen en gevechten zijn een feest voor het oog. De vele gevechten met de diverse Naytiba zijn veel meer dan wat simpel hack-and-slash werk, maar vergen anticipatie en snelle reacties van de spelers.

Stellar Blade is compact en verspilt geen tijd aan grinden. De game richt zich daarbij op waar het om gaat. Er een aarde gered worden. Wie écht wil kan diverse zijmissies uitvoeren, maar ook die zijn mooi ingekleed in het meer leefbaar maken van de stad Xion. Het verhaal van Stellar Blade nestelt zich diep in de cyberpunk wereld en kent de nodige twists en turns die de aandacht zeker vast weet te houden. Wij houden van Eve en raden de game dan ook van harte aan voor wie fan is van snelle gameplay en acrobatische gevechten.